Proboszczowie

Ks. Prałat Szczepan Rembowski

KS.PRAŁ. SZCZEPAN REMBOWSK urodził się w Łodzi w dzielnicy robotniczego Widzewa dnia 9 grudnia 1905 r. Był synem Szczepana Rembowskiego i Jadwigi z Kosmendów, którzy oprócz niego mieli jeszcze dwie córki. Ojciec pracował w Widzewskiej Manufakturze. Jego ambicją było, aby pierworodny syn mógł się uczyć.

Uczył się na ile pozwoliły środki materialne i wypadki dziejowe. Ukończył szkołę podstawową i sześć klas Gimnazjum Kazimierza Tomaszewskiego w Łodzi. Dalsza droga, to podjęcie nauki w Niższym Seminarium Duchownym w Łucku, które ukończył z wynikiem dobrym i otrzymał świadectwo dojrzałości 15 czerwca 1928 r.

Po maturze odbywa roczne przeszkolenie wojskowe. To wówczas wybór drogi życiowej wykrystalizował się ostatecznie. Przez pierwszego biskupa łódzkiego – Wincentego Tymienieckiego zostaje wyświęcony najpierw na subdiakona, a w miesiąc później, tj. 28 sierpnia 1932 r. na diakona. Święcenia kapłańskie przyjmuje 6 sierpnia1933 r. Swą posługę kapłańską rozpoczyna jako wikariusz w parafii świętego Stanisława Biskupa i Męczennika Rzgowie, łącząc ją z funkcją nauczyciela religii w tamtejszej szkole powszechnej.

W końcu sierpnia 1939 r. zostaje zmobilizowany i jako kapelan bierze udział w obronie Polski przed faszystowskim najeźdźcą. Po klęsce wrześniowej przedostaje się na Węgry w grudniu 1939 r., gdzie czyni starania, aby znaleźć się w organizowanym przez gen. Władysława Sikorskiego Wojsku Polskim we Francji. Etapem do celu była Chorwacja, gdzie znalazł się w pierwszych dniach maja 1940 r., aby już 12 maja 1940 r. znaleźć się we Francji i otrzymać przydział w stopniu kapitana do tworzącej się armii polskiej.

Po kapitulacji Francji przedostaje się wraz z innymi polskimi żołnierzami do Wielkiej Brytanii, gdzie rząd Polski z gen. Władysławem Sikorskim na czele odtwarza armię polską. Ksiądz kapelan Szczepan Rembowski otrzymuje przydział do Pułku Pancernego w 3 Batalionie Kawalerii Motorowej. We wrześniu 1940 r. otrzymuje od gen. Mariana Kukiela rozkaz wzięcia w opiekę duszpasterską szpitali angielskich w Szkocji oraz rodzin wojskowych zamieszkałych w Peebles, Braugton i okolicy. Ko-lejny przydział jest związany z pracą w 16 Brygadzie Czołgów. Jeszcze przed utworzeniem II frontu i lądowaniem aliantów w Normandii pełni służbę jako starszy kapelan w I Dywizji gen. Stanisława Maczka.  Ks. kpt. Szczepan Rembowski był jednym z oficerów Pierwszej Dywizji Pancernej pod dowództwem gen. Stanisława Maczka, eskortujących konwój z żywnością w Wilhelmshaven w Niemczech. Wówczas opiekuje się rannymi żołnierzami i na własnych plecach wynosi ich spod ostrzału. Za to poświęcenie i odwagę otrzymał Krzyż Zasługi z Mieczami i Or-der Virtuti Militari V klasy. Wtedy to zwrócił uwagę na łączkę przy ul. Długiej, gdzie zatrzymali się kierowcy. Pragnienie wybudowania w tym miejscu świątyni wiązało się ze ślubowaniem księdza, które złożył 20 sierpnia 1944 r., ratując rannych ze szpitala polowego we Francji.

To właśnie w bitwie pod Falaise i Chamboix ranni żołnierze, który-mi znajdował się ks. Rembowski, zostali otoczeni przez II Korpus SS. Budynek płonął, Niemcy prowadzili ciągły ostrzał i wydawało się, że losy Polaków są już przesądzone. W tych dramatycznych chwilach ks. Szczepan Rembowski z ogromną wiarą i ufnością w Boże miłosierdzie błagał o ratunek i to właśnie wtedy złożył ślubowanie, że jako wotum wdzięczności za uratowanie życia swojego i żołnierzy wybuduje kościół. Pan Bóg wysłuchał jego modlitwy. Dzięki natarciu IV Kanadyjskiej Dywizji Pancernej udało się odeprzeć ataki Niemców. Ksiądz Szczepan wiele zawdzięczał opiece Matki Bożej podczas wojny, dlatego też Ją obrał za patronkę tej parafii.

Ks. prał. Szczepan Rembowski

Po demobilizacji Dywizji, decyduje się na powrót do kraju i drogą morską przybywa do Szczecina w dniu 25 października 1946 r. W dwa dni później dociera do rodzinnej Łodzi.

Do realizacji swego ślubowania ks. Szczepan Rembowski przystąpił zaraz po powrocie do Ojczyzny. W grudniu 1946 r. zostaje mianowany proboszczem pa-rafii świętego Jakuba Apostoła w Leźnicy Wielkiej.

Wówczas to w Zgierzu, z uwagi na dużą liczbę mieszkańców, pojawiła się potrzeba budowy drugiego kościoła. Ks. biskup Michał Klepacz, ówczesny ordynariusz Łódzki, 17 kwietnia 1948 r. odpowiadając na prośby wiernych erygował parafię Matki Bożej Dobrej Rady. Pamiętając o zamiarach ks. Szczepana Rembowskiego, właśnie jemu powierzył misję budowy świątyni. Ksiądz Szczepan niezwłocznie przystąpił do działania. Wystąpił do władz miasta o wyznaczenie miejsca budowy, wskazując na upatrzoną wcześniej łączkę. Uzyskawszy akceptację lokalizacji, nabył dom przy ul. M. Skłodowskiej-Curie 5 z przeznaczeniem na plebanię i zlecił opracowanie projektu. 23 sierpnia 1947 r. otrzymał przydział na barak z terenu lotniska w Gubinie, a następnie dzięki pomocy lotników z Leźnicy Wielkiej zorganizował trans-port cegły z Frankfurtu nad Odrą. Kopanie fundamentów rozpoczęto we wrześniu 1947 r., a budowa drewnianego kościoła została ukończona w kwietniu 1948 r. Poświęcenia nowego kościoła dokonał ks. bp Kazimierz Tomczak ówczesny biskup pomocniczy diecezji łódzkiej dnia 25 kwietnia 1948 r.

Był organizatorem pierwszej pieszej pielgrzymki parafialnej do sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze w sierpniu 1948 r. Należy też wspomnieć o pieśni parafialnej „O Matko Boża Dobrej Rady”, do której słowa i muzykę napisał ksiądz Szczepan, zaś aranżację instrumentalną – Franciszek Gust.

W dniu 20 stycznia 1949 r. papież Pius XII nadał ks. Szczepanowi Rembowskiemu tytuł prałata Jego Świętobliwości.

Ks. Szczepan Rembowski był proboszczem parafii Matki Bożej Dobrej Rady dwukrotnie: od 17 kwietnia 1948 r. do 8 grudnia 1952 r. oraz od 25 lutego 1957 r. do 4 grudnia 1962 r.

Po powrocie do Zgierza w 1957 r. ksiądz podjął starania o budowę drugiego kościoła – zamiast już wybudowanego – bardzo prostego i skromnego. Budowę rozpoczęto 7 listopada 1957 r. Wyjątkowa siła ducha tego niezwykłego proboszcza wspieranego przez wikariuszy, Radę Parafialną i wszystkich parafian sprawiły, że udało się pokonać trudności piętrzone przez ówczesne władze. Budowę wspierały dary od przyjaciół księdza z USA, Anglii, Holandii. Zakończono ją 30 września 1961 r.

24 grudnia 1961 r. podczas Pasterki odbyło się uroczysta konsekracja tego kościoła. Podjęty trud i zmaga-nie się z codziennymi przeciwnościami ukształtowały i zahartowały wspólnotę ludzi związanych z parafią.

Ks. Szczepan Rembowski po wypełnieniu swojego ślubowania przekazuje parafię zgierską – swemu następcy ks. kan. Stanisławowi Bottowi, 4 grudnia 1962 r. Tego też roku zostaje mianowany przez papieża Jana XXIII honorowym prałatem.

Przeniesiony zostaje 8 grudnia 1962 r. do parafii Mat-ki Bożej Zwycięskiej w Łodzi, a po pewnym czasie obejmuje parafię św. Antoniego w Łodzi. I tutaj zapisuje się jako budowniczy domu parafialnego. Jednakże trudy poniesione podczas służby dla Ojczyzny i Kościoła – nad szarpnęły Jego siły i na własną prośbę zostaje przeniesiony na emeryturę 28 listopada 1969 r.

Rok wcześniej otrzymuje nominację na podpułkownika rezerwy, a 15 lipca 1968 roku otrzymuje Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 20 września 1972 r. i pochowany został w grobie rodzinnym w dzielnicy Zarzew w Łodzi.


KS.KAN.EDWIN GROCHOWSKI

KS.KAN.EDWIN GROCHOWSKI urodził się 1 stycznia 1912 roku w Wierzchucinie Królewskim w powiecie Bydgoskim. Na kapłana został wyświęcony 29 stycznia 1938 roku w Łodzi.

Jako wikariusz pracował w parafii Czarnocin i Będków. Następnie został kapela-nem w Moskulach, gdzie funkcję tę pełnił do 5 kwietnia 1939 roku. W latach 1939 – 1941 pełnił funkcję administratora w parafii w Ruścu. Od 1941 – 1945 roku pracował w Chorzęcinie. Przez kolejne dwa lata pełnił funkcję administratora w następujących parafiach: Dalików, Domaniew oraz w Budzynku.

Był też prefektem w łódzkich szkołach do roku 1949, a jednocześnie studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1949 – 1969 pracował jako referent szkolny w Kurii Biskupiej.

Od 7 września 1949 do 3 grudnia 1952 roku służył wiernym w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Łodzi, a jednocześnie był kapelanem Szpitala Miejskiego Betlejem.

Od 15 grudnia 1952 do 20 lutego 1957 roku był administratorem parafii Matki Bożej dobrej Rady w Zgierzu, a następnie został administratorem parafii w Ozorkowie, gdzie pracował do roku 1965.

Będąc administratorem parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Zgierzu, zabiega o budowę Kościoła jako wspólnoty wiernych. Dbał on także o świątynię, czego wyrazem było doposażanie nowo wybudowanego kościoła. Zakupił on min. Konfesjonały, a także wiele innych potrzebnych elementów wyposażenia.

Dnia 21 września 1959 roku zostaje mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej Łódzkiej.

Cały czas pracuje w Kurii Biskupiej, jako wizytator religii oraz referent szkolny.

W latach 1966 – 1971 pracuje jako wikariusz w parafii Najświętszego Zbawiciela w Łodzi, a następnie od 1971do 5 września 1988 roku, jako proboszcz tejże parafii. Pełnił wtedy funkcję dziekana i wicedziekana dekanatu Łódź Zachód.

Zmarł 23 lutego1991 roku w Łodzi. Pogrzeb odbył się na cmentarzu św. Antoniego na Mani w Łodzi.


KS.KAN.STANISŁAW BOTT

KS.KAN.STANISŁAW BOTT urodził się 10 marca 1911 r. w Wołominie. . Na kapłana został wyświęcony w Rzymie, przez kardynała F. Marchetti Selvaggiani dnia 6 czerwca 1936 roku. W 1946 roku zostaje inkardynowany do diecezji łódzkiej z zakonu ojców pasjonistów.

Początkowo pełni funkcję wikariusza i prefekta w Ozorkowie w latach 1945 – 1948, a następnie od 1948 – 1949 w Koluszkach oraz w parafii św. Anny w Łodzi.

W latach 1949 – 1953 jest administratorem w parafii w Żeroniach, a od 1953 – 1962 w parafii w Jeżowie. W 1959 roku zostaje odznaczony rokietą i mantoletem, a od 1962 jest kanonikiem honorowym Kapituły Katedralnej Łódzkiej.

Od 8 grudnia 1962 roku jest proboszczem w parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Zgierzu. W latach 1962 – 1970 pełni funkcję wicedziekana dekanatu zgierskiego.

W czasie swego pobytu w parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Zgierzu ks. Stanisław Bott zajął się ufundowaniem przez parafian głównego ołtarza mozaikowego z tabernakulum, a także ambony, ławek i ogrodzenia wokół kościoła. Przyszło mu już pracować w kolejnym kościele, który został wybudowany w miejsce poprzedniej świątyni.

Jego śmierć była zaskoczeniem, gdyż nastąpiła w kościele parafialnym, 27 października 1974 roku. Pochowany jest na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.


Ks. Tadeusz Sujkowski

Ks. Tadeusz Sujkowski urodził się 5 czerwca 1920 r. w Dębołęce w powiecie nieszawskim. Na kapłana został wyświęcony 12 czerwca 1952 r. przez ks. bpa Michała Klepacza w Łodzi.

Przez pierwsze dwa lata swojego kapłaństwa pracował jako wikariusz w parafii Sulejów, następnie od 1954 – 1961 w parafii św. Jakuba w Piotrkowie Trybunalskim. Potem przez kilka miesięcy był wikariuszem w parafii w Aleksandrowie Łódzkim, a później przez dwa lata pracował w parafii św. Franciszka w Łodzi. 19 września 1963 r. otrzymał nominację na proboszcza w parafii Dąbrowa – Pawlikowice, gdzie służył Kościołowi do 1966 r. Przez następne pięć lat pracuje jako proboszcz w parafii Marzenin oraz od 25 sierpnia 1971 – 22 listopada 1974 w parafii Dalików.
Wówczas od 1972 – 1974, był wicedziekanem dekanatu poddębickiego.

Od 20 listopada 1974 pracuje jako proboszcz w parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Zgierzu. W latach 1975 – 1984 sprawuje funkcję dziekana dekanatu zgierskiego. W okresie Jego posługi wykonane zostały dwa ołtarze boczne, zmodernizowane zostało oświetlenie i nagłośnienie kościoła, ufundowane zostały 3 dzwony oraz dzwonnica, a do plebani dobudowana została kancelaria.

30 kwietnia 1984 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Jednakże od 1 września 1985 r. otrzymał nominację na proboszcza w parafii św. Jakuba w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie pracuje do października 1990 r. Od 1988 r. był dziekanem dekanatu Piotrków Wschód. 4 września 1990 r. ponownie został przeniesiony w stan spoczynku.

Zmarł 15 listopada 1994 r. Pogrzeb odbył się 17 listo-pada 1994 r. w Piotrkowie Kujawskim, gdzie został pochowany.


Ks. Władysław Wójciak

Ks. Władysław Wójciak urodził się 4 kwietnia 1931 r. w Rabce. Na kapłana został wyświęcony 10 czerwca 1956 r. w Łodzi przez ks. bp Michała Klepacza, ordynariusza diecezji łódzkiej.

Swą posługę kapłańską jako wikariusz sprawuje w następujących parafiach: od 1 września 1956 – 1 września 1961 r. pracuje w Ozorkowie, następnie od 1 września 1961 – 1 września 1967 r. w parafii św. Katarzyny w Zgierzu. Kolejnym miejscem posługi była parafia św. Jakuba w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie pracuje od 1 września 1967 – 24 kwietnia 1968 oraz od 24 kwietnia 1968 – 19 lutego 1972 r. posługuje w parafii św. Franciszka w Łodzi.

Od 19 lutego 1972 r. zostaje powołany do bycia administratorem w parafii Parzno, gdzie przebywa do 30 kwietnia 1984 r.
Dnia 30 kwietnia 1984 r. zostaje powołany na urząd proboszcza w parafii pw. Matki Bożej Dobrej Rady w Zgierzu, gdzie pracuje do 24 listopada 1997r.

Dnia 13 grudnia 1985 został odznaczony rokietą i mantoletem.

W czasie jego pobytu w Zgierzu kościół został otynkowany i podłączony do miejskiego systemu ciepłowniczego, wybudowany został dom parafialny, zautomatyzowany napęd dzwonów, położony asfalt wokół kościoła oraz została ufundowana płaskorzeźba św. Jana Pawła II. Był on także inicjatorem i współbudowniczym kościoła św. Jana Chrzciciela w Zgierzu.

Od 10 maja 1996 r. do 22 listopada 1998 r. uczestniczył w pracach III Synodu Archidiecezji Łódzkiej.

W latach 1975 – 1984 był dziekanem dekanatu zelowskiego, a od 1985 – 1997 dziekanem dekanatu zgierskiego.

Zmarł 20 stycznia2015 r. Msza Święta pogrzebowa odbyła się w kościele parafialnym pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Rabce-Zdrój, 24 stycznia 2015 roku, po czym nastąpiło złożenie ciała na miejscowym cmentarzu.


Ks. kan. Henryk Góra

Ks. kan. Henryk Góra urodził się 1 stycznia 1935 r. w Mętlewie w powie-cie łęczyckim. Szkołę średnią ukończył w Łęczycy. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. Po jego ukończeniu, 15 czerwca 1958 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Michała Klepacza, ordynariusza diecezji.

W pierwszym roku kapłaństwa pracował jako wikariusz w parafii Witów. Od 1959 do 1962 roku pełni posługę jako wikariusz w parafii Tuszyn, następnie w lach 1962 – 1964 w parafii św. Franciszka w Łodzi, od 1964 – 1965 pracuje w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Łodzi. Kolejną placówką była parafia Matki Bożej Zwycięskiej w Łodzi, gdzie pracuje w latach 1965 – 1969, z tej parafii zostaje przeniesiony do parafii św. Kazimierza w Łodzi gdzie pracuje do roku 1970, bowiem w tym roku przenosi się do parafii św. Anny w Łodzi, w której pracuje do 1971 r. Następnie ponownie pracuje w parafii Matki Bożej Zwycięskiej w Łodzi w latach 1971 – 1976. Ostatnim wikariatem była parafia św. Antoniego w Łodzi, w której pracuje w latach 1976 – 1987.

Od 10 października 1987 r. zostaje mianowany proboszczem w parafii Jeżów, której pracuje do 1997 r. 24 listopada 1997 r. otrzymuje nominację na proboszcza w parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Zgierzu, w której pracuje aż do śmierci. Ponadto od 1991 r. był ojcem duchownym dekanatu brzezińskiego. W latach 1998 – 2000 pełnił funkcję wicedziekana dekanatu zgierskiego, a od 22 grudnia 2000 r. do 22 grudnia 2005 r. pełnił funkcję dziekana tegoż dekanatu. Od 2000 r. był również kapelanem Szpitala Miejskiego w Zgierzu. Od 2003 r. był asystentem kościelnym parafialnego oddziału Akcji Katolickiej. Był również członkiem III Synodu Archidiecezji Łódzkiej w latach 1996 – 1998.

17 maja 1998 r. został odznaczony rokietą i mantoletem, a 26 września 2005 r. został mianowany kanonikiem honorowym Archikatedralnej Kapituły Łódzkiej.

Jako kapłan był bardzo serdeczny dla każdego człowieka, otaczał wszystkich kapłańską miłością i służył z oddaniem jako dobry duszpasterz. Wśród Zgierzan był znany jako wzorowy organizator pomocy dla najuboższych, organizując akcje charytatywne: wigilie dla samotnych, dzień chorych w parafii czy kolonie dla dzieci.

Z wielką uwagą i otwartością przyjmował inicjatywy i pomysły swoich parafian włączając się w organizację świetlicy przy parafii oraz kół zainteresowań dla dzieci, konkursów, przeglądu pieśni religijnych, wystaw w kościele, wspólnie z katechetami i Akcją Katolicką, organizował panele dyskusyjne z młodzieżą, pielgrzymki parafialne, powoływał nowe grupy parafialne, a wśród nich min. Parafialny Oddział Akcji Katolickiej oraz dbał o ożywienie istniejących, był współorganizatorem Zgierskich imprez o charakterze religijnym.

Dbał także o wygląd świątyni parafialnej, w której wraz z parafianami wykonał wiele prac remontowych tj. remont schodów i podjazdu dla osób niepełnosprawnych, naprawę dachu kościoła. To Jemu zawdzięczamy wykonanie witraży w naszej świątyni. Przeprowadził  remont plebani, mieszkań dla księży, wymienił grzejniki w domu parafialnym.

Nauk i wskazań księdza kanonika Henryka Góry, proboszcza parafii Matki Boskiej Dobrej Rady i Dziekana dekanatu zgierskiego, mieszkańcy Zgierza nigdy nie za-pomną i czynią je wyznacznikiem codziennego życia.

Zmarł 1 października 2007 r. w 72 roku życia i 49 roku kapłaństwa. Msza św. pogrzebowa została odprawiona 5 października 2007 r. w kościele parafialnym Matki Bożej Dobrej Rady. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Zgierzu.


Ks.kan.dr Andrzej Blewiński

Ks.kan.dr Andrzej Blewiński urodził się 3 kwietnia 1953 r. w Łodzi. 18 maja 1980 r. ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Łodzi, przyjmując święcenia kapłańskie.

Pierwszą parafią, w której posługiwał jako wikariusz była parafia w Parzęczewie. Pracował tam w latach1980 – 1982. Kolejną placówką była parafia w Witoni, gdzie posługuje w latach 1982 – 1984. Następnie zostaje skierowany do parafii Miłosierdzia Bożego w Łodzi, w której posługuje w latach 1984 – 1988. Kolejne lata do 1991 r. studiuje na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Studiując pełni jednocześnie funkcję pomocy duszpasterskiej w parafii Najświętszej Eucharystii w Łodzi. W latach 1991 – 1992 pracuje jako wikariusz w parafii św. Józefa w Łodzi Rudzie, a od 1992 do 1994 pracuje w parafii Matki Bożej Jasnogórskiej w Łodzi.

W 1994 r. zostaje mianowany proboszczem w parafii Budzynek, w której pracuje do 1997 r. W latach 1997 – 2007 pełni posługę proboszcza w parafii Szczawin, a od 13 października 2007 r. posługuje jako proboszcz w parafii Matki Bożej Dobrej Rady w Zgierzu. Do 2016 r. jest dziekanem dekanatu zgierskiego, a od 2016 r. ojcem duchownym tegoż dekanatu. Z ramienia Łódzkiej Kurii Metropolitalnej, jest asystentem kościelnym Akcji Katolickiej Archidiecezji Łódzkiej.

22 czerwca 1997 r. został odznaczony rokietą i mantoletem, a 14 października 2008 r. mianowany kanonikiem honorowym Archikatedralnej Kapituły Łódzkiej. Tytuł doktora nauk teologicznych w zakresie teologii pastoralnej uzyskał 18 czerwca 1999 roku na Papieskim Wydziale Teologicznym w Warszawie. Jest wykładowcą socjologii kultury na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, a także teologii pastoralnej i katolickiej nauki społecznej w Wyższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów w Łodzi Łagiewnikach.

Obecnemu księdzu proboszczowi zawdzięczamy nieustanne zabieganie o piękno naszej świątyni. Wśród ważniejszych inwestycji zrealizowanych w parafii od roku 2007 roku zaliczyć można: kapitalny remont prezbiterium w kościele, malowanie wnętrza kościoła, naprawa wszystkich ławek oraz remont organów, remont wieży i oświetlenia wokół świątyni, wykonanie iluminacji zewnętrznej oraz nagłośnienia, wykonanie opaski wokół kościoła, a także realizację nasadzenia zieleni.

W Domu Duszpasterskim został wykonany kapitalny remont oraz modernizacja zewnętrzna i wewnętrzna, została zrealizowana także termoizolacja budynku, instalacja grzewcza, wyposażenie świetlicy oraz nasadzenie zieleni wokół budynku.

Na plebani został przeprowadzony kapitalny remont wewnętrzny i zewnętrzny, termoizolacja budynku oraz nasadzenie zieleni przed plebanią.

Ks. proboszcz dba także o rozwój parafii jako wspólnoty wiernych. Leży mu na sercu dobro wszystkich parafian. Dba zarówno o wzrastanie parafian w wierze poprzez organizowanie rekolekcji, pielgrzymek, nabożeństw, formacyjnych grup duszpasterskich, jak i spieszy z wszelką pomocą w sprawach bytowych. Dowodem tego jest przyznanie mu, w 2018 r. przez Radę Miasta Zgierz, tytułu honorowego Zasłużony dla Miasta Zgierz.


Ks.kan. Krzysztof Nowak