ŚLUBOWANIE KSIĘDZA REMBOWSKIEGO
Był rok 1944. Polska od 5 lat cierpiała mękę krwawego terroru okupacji hitlerowskiej. Żołnierze polscy, którym udało się uniknąć niewoli i przedostać do niezajętej przez Niemców Wielkiej Brytanii z rosnącą niecierpliwością szykowali oddziały wojska, aby uderzyć na wroga, pobić go i wrócić do wyzwolonej Ojczyzny. Wreszcie, po udanym desancie wojsk sprzymierzonych w północnej Francji w dniu 6 czerwca, również I Polska Dywizja Pancerna pod dowództwem gen. Stanisława Maczka ruszyła do walki. W dniach od 8 do 22 sierpnia I Dywizja brała udział w wielkiej bitwie pod Falaise i Chamboix. W decydującej fazie I Dywizja, będąc najbardziej w przodzie i zamykając odwrót okrążonym formacjom niemieckim, została niespodziewanie zaatakowana od tyłu przez II korpus pancerny SS śpieszący z odsieczą. Rozgorzał zażarty bój. Gwałtowne ataki niemieckie następowały jeden za drugim.
Kapelan I Dywizji Pancernej ks. kpt. Szczepan Rembowski wraz z rannymi żołnierzami i sanitariuszami znalazł się w śmiertelnej pułapce. Był pod ciągłym ostrzałem w płonącym i walącym się budynku, bez żadnej możliwości ewakuacji. Nie tracił jednak nadzieli i wyjąwszy z bursy Najświętszy Sakrament wzniósł błagalne modły o uratowanie życia podopiecznych żołnierzy i swoje. Pełen wiary i ufności w Boże miłosierdzie złożył ślubowanie, że jako wotum wdzięczności za ocalenie życia wybuduje kościół. Minął tak dzień i noc, a w południe dnia następnego, natarcie IV Kanadyjskiej Dywizji Pancernej odrzuciło Niemców i uratowało ks. Rembowskiego i jego grupę żołnierzy. Bóg wysłuchał księdza i przyjął jego ślubowanie. Tak narodził się zamysł budowy kościoła, który po latach urzeczywistniony został w Zgierzu.
Pan Bóg pisze prosto po liniach krzywych. Patrząc z perspektywy czasu widać jasno, że Bóg pragnąc, żeby w robotniczym Zgierzu powstał nowy kościół, celowo wybrał na budowniczego kapłana głębokiej wiary i silnego charakteru, zahartowanego w walce, który potrafi pokonać wszelkie trudności tego zadania i dodatkowo jeszcze umocnił go złożonym ślubowaniem, aby się nie załamał duchowo.
Ślubowanie ks. Rembowskiego miało miejsce 20 sierpnia 1944 r. Dokładnie 50 lat później – 20 sierpnia 1994 r. z kościoła M.B. Dobrej Rady w Zgierzu wyruszyła Pierwsza Zgierska Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę, która dała początek stałej, odnowionej i wyraziście ukształtowanej tradycji dorocznych samodzielnych zgierskich pielgrzymek -chluby Kościoła Zgierskiego. Ta idealna zbieżność dat nie była zamierzona – dokładne ustalenie dnia, w którym ks. Rembowski złożył ślubowanie nastąpiło później. Nie może też być jedynie dziełem przypadku. Dla nas wierzących jest czytelnym znakiem, że na ziemi nic nie dzieje się bez wiedzy i woli Pana Boga i że Bóg o nas pamięta.
J. E. Ks. bp dr Michał Klepacz Ordynariusz Diecezji Łódzkiej dekretem z dnia 17.04.1948r. erygował nową Parafię w Zgierzu pod wezwaniem Matki Boskiej Dobrej Rady. Istniejąca już Parafia Św. Katarzyny Aleksandryjskiej Męczennicy nie mogła już zaspokoić potrzeb duszpasterskich w naszym mieście, które po II wojnie światowej rozbudowało się na wielką skalę, a liczba mieszkańców wzrastała. Pierwszy Proboszcz tej nowej Parafii ks. Prałat Szczepan Rembowski wybrał na jej Patronkę Matkę Boską Dobrej Rady. Maryi wiele zawdzięczał. Będąc kapelanem I Dywizji Pancernej, znalazł się on z grupą żołnierzy w śmiertelnym niebezpieczeństwie w bitwie pod Falaise i Chamboix. Wtedy zaniósł gorącą modlitwę do Jej syna i złożył ślubowanie, że jako wotum wdzięczności za ocalenie życia wybuduje kościół. Do realizacji tego ślubowania przystępuje natychmiast po powrocie do Polski – i udaje się. Miał również nadzieję, i nie zawiódł się, że Maryja w dalszym ciągu będzie mu pomagać w budowie kościoła i pracy duszpasterskiej. Sama nazwa Matki Boskiej Dobrej Rady ma swoje źródło w sanktuarium = GENAZZANO = we Włoszech gdzie od 1467r. znajduje się jej cudowny obraz. Do rozwoju kultu Matki Boskiej Dobrej Rady przyczyniali się papieże: Leon XIII w 1893r. zatwierdził szkaplerz M.B. Dobrej Rady, a w 1903r. włączył to wezwanie do litanii loretańskiej. Natomiast Święto Matki Boskiej Dobrej Rady na dzień 26 kwietnia ustanowił Papież Pius VI. W Polsce najwcześniejszym śladem kultu do Matki Boskiej Dobrej Rady jest obraz z XVIII wieku w kościele św. Jacka w Warszawie. Pozostałe pochodzą już z XIX i XX wieku. Do najbardziej czczonych należą obraz w kościele św. Jana w Wilnie, św. Katarzyny w Krakowie i w kaplicy w Zakopanem. W Naszej Archidiecezji jest to jedyna parafia mająca ten tytuł. Jako wspólnota zawierzamy wszystkie sprawy naszej Patronce i prosimy Ją, aby zawsze doradzała jak w dzisiejszej rzeczywistości realizować wolę jej Syna. Trzeba pamiętać, że ks. Szczepan Rembowski był tutaj proboszczem dwa razy: 1948r. – 1952r. i 1957r. – 1962r. Kolejnymi proboszczami byli:
- ks. Edwin Grochowski 1952r. – 1957r.
- ks. Stanisław Bott 1962r. – 1974r.
- ks.Tadeusz Sujkowski 1974r. – 1984r.
- ks. Władysław Wójciak 1984r. – 1997r.
- ks. Henryk Góra 1997r. – 2007r.
- ks. Andrzej Blewiński 2007r. – obecny proboszcz
W
1998 r., podczas, gdy proboszczem był ks. Henryk Góra, obchodzony był
złoty jubileusz Parafii. Jednakże jubileusz ten miał charakter bardzo
skromny, bowiem ks. Proboszcz znajdował się w szpitalu po
przeprowadzonej operacji kręgosłupa. Kolejny jubileusz parafii, tym
razem 60-lecia jej istnienia, obchodzony był uroczyście w roku 2008.
Poprzedziły go misje święte, które miały na celu odnowę życia
religijnego i moralnego wśród parafian. Misjom przewodzili ojcowie
redemptoryści. Uroczystej sumie jubileuszowej przewodniczył Ks. Abp
Władysław Ziółek Metropolita Łódzki.